“Tinus op zijn Norton en Bertus op zijn BSA”. Ons oerend hard is om levens te sparen in tijden van Corona. Ooit ben ik mijn loopbaan begonnen met zwarte borden, witte krijtjes en stofwissers. In sneltreinvaart, oftewel oerend hard, probeer ik mij nu de ‘hogere’ digitale vaardigheden eigen te maken. Soms met verrassend resultaat en goed gevoel. En soms ook met wanhoop, lees maar verder…
Als docent en als mens ben ik ook gericht op wat ik zie: begrijpt de student wat er van hem gevraagd wordt? Vaak is dan een uitdrukking of houding genoeg om er naast te gaan en zitten en samen de stof/opdracht door te nemen. Dan wordt soms niet alleen de stof doorgenomen, maar ook andere zaken: de leuke dingen, frustraties, wat ze van het weekend gaan doen, hoe het thuis is, wat ze lastig vinden, enz. Bijvoorbeeld: Ik had contact met een van mijn leerlingen en ik kreeg het idee dat hij wel achter zijn pc of telefoon zat, het beeld was grijs, en dat zijn aandacht langzaam naar andere oorden trok. Nederlands is niet zijn leukste vak. Mijn verzuchting van dat het jammer was dat we niet even samen een luchtje konden scheppen, haalde hem terug, gaf ons weer verbinding. Vanuit die verbinding konden we weer verder.
Bij een andere student, ook zichtbaar als grijs vlak met initialen, duurde het even voor er antwoord op een vraag kwam. Ik weet nog uit de tijd van vóór Corona dat de vraag wel gehoord zou kunnen zijn, maar dat ik gewoon even moet wachten op reactie.
Bovenstaande voorbeelden zijn mogelijk, omdat eerdere momenten (toen lesgeven in een lokaal nog gewoon was) informatie gegeven hebben over de leerling. Bij het volgen van een digitale les over het maken van een paté, realiseerde ik mij wat we onze leerlingen aandoen. Na een uur had ik wel genoeg van dat schermpje met een pratende man over wat je allemaal wel en niet met vlees kunt doen. Ik ben dan ook heel blij dat een aantal leerlingen weer fysiek aanwezig kunnen zijn op hun leerwerkplek. Ook ben ik heel jaloers op de leermeesters, ik wil ook weer graag terug naar normaal, al is naast iemand zitten absoluut nog niet aan de orde. Ik ga dus op zoek naar hoe ik in het nieuwe normaal verbinding kan krijgen en vanuit die verbinding tot leren aan kan zetten. Voor mij een lastige zoektocht die in mijn beleving tergend langzaam gaat. En ik ben ook blij dat dit allemaal kan! Stel je nu eens voor dat we deze mogelijkheden niet zouden hebben. Dan was het volgen van leerlingen, de laatste loodjes van een examen, het blijven betrekken bij hun loopbaan waarschijnlijk heel anders geweest. Kortom: ik tel mijn zegeningen.
Janneke Giezen (docent Nova College)
